Barry regelde de uitvaart van haar vader in Frankrijk: “Ondanks het grote verdriet, moesten we soms ook lachen”

Nadat de moeder van Barry (53) in 1993 overlijdt, vertrekt haar vader naar Frankrijk. Hij ontmoet een nieuwe liefde en leidt een onbezorgd leven op een idyllische, groene plek. Totdat de droom na tien jaar in elkaar klapt en hij ernstig ziek blijkt. Barry en haar zus delen de laatste momenten met hun vader en krijgen daarna de zware taak om een uitvaart te regelen in het buitenland.

Tijdens zijn ziekbed proberen Barry en haar zus met hun vader te praten over zijn naderende einde. Maar dat valt niet mee. “De diagnose was duidelijk: longkanker zonder kans op genezing. Maar mijn vader wilde niet weten dat hij doodging. Hij bleef zeggen dat hij beter zou worden. En dat hij voor altijd in Frankrijk wilde blijven.”

 

Pittige klus

Na zijn dood weten ze dan ook één ding zeker: de uitvaart moet in Frankrijk worden georganiseerd. Het grote kiezen begint: de crematie, de kist, de kerk, de bloemen, het eten. Met een Nederlandse uitvaartverzekering en begeleiding is het allemaal goed geregeld en worden veel zorgen uit handen genomen. Maar een uitvaart regelen in Frankrijk, waar je de gewoonten en regels niet kent en de taal niet goed spreekt, is een pittige klus. “Toch hebben we door alle ellende heen soms ook gelachen om de situatie waarin we zaten. De band met mijn zus is toen nog hechter geworden. Met een slechte internetverbinding bovenop een berg en de Franse versie van de Gouden Gids, regelden we uiteindelijk een mooi, bijzonder afscheid. Een beetje met de Franse slag, maar dat paste ook bij hem.”

Oplichting

Na het afscheid begint een andere zware taak: het afhandelen van hun vaders zaken in Frankrijk. “We werden aan alle kanten opgelicht. We moesten de auto verkopen en brachten hem naar een Franse garage waar we hem achterlieten in de showroom. Na een paar weken radiostilte ging ik spontaan langs en bleek de auto spoorloos verdwenen. De eigenaar was met de auto naar Marokko gereden voor een familiebezoek. Ik was in alle staten. Uiteindelijk heeft hij de auto overgekocht voor een te lage prijs. Ik wilde er vanaf zijn en heb het maar geaccepteerd.”

Rechtszaak

Helaas blijft het niet bij die ene slechte ervaring. Een goede vriend van hun vader heeft drie oldtimers van hem in de stalling. Hij was al een tijdje bezig om ze van de vader van Barry over te nemen, maar de koop wilde niet vlotten. Na de begrafenis beweert hij opeens dat de auto’s van hem zijn. Het leidt tot een tijdrovende en energievretende rechtszaak. Op basis van de getoonde stallingsovereenkomsten, samen met de ontbrekende koopovereenkomsten aangevoerd als bewijs, stelt de rechter Barry en haar zus grotendeels in hun gelijk, maar houdt er een vieze bijsmaak aan over. “Het heeft ontzettend veel impact als een familievriend je zo belazert in een periode waarin je zeer kwetsbaar bent.”

Rouwen

Na twee weken verwacht haar werkgever haar weer terug en moet ze haar oude werkritme oppakken op kantoor. “Er was geen tijd om te rouwen. Ik was opeens wees, maar kon hier nauwelijks bij stilstaan. Ik was verdrietig, had heel veel aan mijn hoofd en kon me minder goed focussen. Uiteindelijk ben ik van baan gewisseld om meer balans te creëren voor mezelf en mijn gezin.”

Huis verkopen

Twee jaar na de begrafenis moet het huis in Frankrijk worden verkocht. De Franse makelaar adviseert de zussen om de vraagprijs wat lager te zetten. Een opmerkelijk verzoek en al snel komt de werkelijke reden naar boven. Toen het bod boven de vraagprijs uitkwam, eiste de makelaar de helft van het verschil tussen de vraagprijs en het bod op. Volgens de Française ‘een normale gang van zaken’. “Gelukkig schoot de plaatselijke notaris ons te hulp. Met de kin op de borst droop de makelaar uiteindelijk af. Dat vond ik wel mooi.”

Mooie herinneringen

De woelige periode in Frankrijk heeft Barry veel gekost, maar toch zit er ook een gouden randje om haar herinneringen. “Achteraf gezien vind ik het sterk dat ik me niet heb laten kennen. En ondanks alles voel ik liefde voor Frankrijk. Ik ga nog regelmatig terug met mijn zus en onze kinderen. We halen mooie herinneringen op en bezoeken het graf van mijn vader, waar de urn staat.”

Nadenken over later

Door het verlies van haar beide ouders op jonge leeftijd staat Barry anders in het leven. “Als ik iets wil, dan stel ik het niet uit. Dat is mijn levensmotto. Oud worden, is niet vanzelfsprekend. Het leven is maar tijdelijk en het kan zomaar ophouden. Daarom heb ik mijn zaken goed geregeld. Ik heb met mijn partner een uitvaartverzekering en overlijdensrisicoverzekering afgesloten. Mocht een van ons te vroeg gaan, dan komt de ander in ieder geval financieel niet in de problemen. Omdat mijn vader niet na wilde denken over de dood, moesten wij na zij dood heel veel zelf uitzoeken en regelen. Dat wil ik onze kinderen liever niet aandoen. De dood hoort bij het leven. Het is belangrijk om over dit soort moeilijke onderwerpen na te denken en verzekeringen te regelen. Daarmee voorkom je een hoop kopzorgen bij de nabestaanden. Het rouwen is al erg genoeg”

Geschreven door: Mariska Bezemer